Yavru’nun doğum gününe son 3 gün kalmış. Ben sanki halen mart ayında yaşıyorum. Pasta yapacağız. O, 26 olacak.

Aslan Bey de iki gün önce araba modelini yükseltmiş. Gri, Peugeot 407. Ben çok beğendim şahsen. Ama umarım daha iyisi olur onun için.

Bunun dışında hayatımdaki diğer yenilik de gece ki deprem oldu. Tek hamlede sanki evin altından yumruk vurur gibi irkiltip uyandırdı beni derin uykumdan. Maşa Hanım da beni ve Karamel Bey’i aramış merak edip. Onların bulunduğu yer Maraş’ta sanırım adı Divanlı olan bir mahalleydi ve merkez üssü de Dulkadiroğlu olunca 5-10 sn kadar sürmüş deprem. 7.8 lik gibi sürecek diye korkmuş bir hayli. Ama çok şükür ki, artık bu bölgede öyle bir risk söz konusu değil, bir 400-500 yıl kadar daha.

Bugün güzel yemekler yaptım. Sebze çorbası, biber dolma, elmalı kek, yeşil fasulye(bunu annem yaptı). Bayramın gelmesine günler kaldı ve bizim halen Karamel Bey’in ailesinin evinde kalmış az bir eşyamı var. Onları da önümüzdeki günlerde gidip almayı planlıyoruz.

Bugün ki 3 sınavım da dünkü sınavlar gibi biraz iyi biraz kötü geçti. Benim açımdansa olabileceğinin en iyisi bu olurdu sanırım, doğru dürüst çalışma olmadan. Geriye son 1 sınav kaldı. Vizeler bitmeden finallerin derdine düştüm.

Konteynerdan haber bekliyoruz halen. Bakalım bu süreç bize neler öğretecek? Büyük bir merakla bekliyoruz.

Annemlere geldim erkenden. Henüz herkes uyuyordu. Karamel Bey, 8 numaralı hatta çalışıyor ve sabah işe geçerken bıraktı beni de. 3 sınav bugün, 3 sınav yarın. Bu anlamda yoğun bir gün. Biraz zor biraz kolay ama keyifli bir sınav deneyimi oldu benim için. Yorucu günün ardından yeğeni Maşa Hanım ve eşi Koca Ayı ile buluşacağız diye sözleşmiş, Karamel Bey. Buluştuk ve birkaç küçük işimizi halledip, üç beş lafın belini kırıp evimize döndük. Karamel Bey için bir hayli yorucu bir gündü bugün de. O yüzden hemencecik sızıverdi. Ben mi? Ben de napayım. Sızmayı bekliyorum.

Dün bizim için ruhen ve bedenen yorucu bir gündü esasen. Geriye kalan bir oda gelmez siyah poşetlere ve karton kolilere doldurulmuş eşyalarımızı, annemlerin geçici süreliğine kaldığı evin çatı katına taşıdık Karamel Bey ile.

Karamela Bey için yorucu bir çalışma haftası oluyor. İzinsiz, bir hafta boyunca ve başlangıcından itibaren bugüne üç günün ikisi nöbet çalışmayla geçmiş vaziyette. Tek erken is bitiminin olduğu bugün vardı bize en uygun gelen, onda da dinlenmesine fırsat kalmasını geçtim, misliyle yoruldu. 4. kattan eşyaları taşımak bir hayli zor. Ama hep şuna inanırım, hayattan çok bize sınav olan şey, insanlar gerçekten. Birkaç sefer yapmamızı gerektiren ve çok eşya yüklemeye cesaret edemediğimiz asansör trafiğine apartman yöneticisi tarafından son verildi. İnsanların, özellikle bu felaketi yakinen yaşamış olanların bu kötülüğüne ben zerre kadar anlam veremiyorum. Herhalde en çok üzüldüğüm şeylerden biri bu oldu. Çünkü hiç uyarı yapmadan direk asansörün elektriğini kesti.

Biz asansörde kalmadık. Bunu tahmin ettiğimiz için kıyafet ve battaniye olan poşetleri ben 4. Kattan aşağı atmak zorunda hissettim. Çünkü iki kişinin defalarca 4 katı inip çıkabilmesi nereye kadar mümkün bilemiyorum. Alabildiğimiz kitap ve tabak vs kolilerini de asansörle 3 seferde indirdik. Benim kalbimi insanların insafsızlığı kadar yoran bir şey yok. Kim ister ki geriye kalan üç beş paket yükü de sırtlanıp, ordan oraya, istenmedikçe sürüklenmeyi?

Bu anlamda üzücü bir gün olmasına karşın, fikren rahatlamış hissediyorum kendimi. O yüzden ağrıyan her bir eklemime rağmen rahat bir uyku çekmeyi hak ettiğim bir gün oldu.

Hayat bu kadarla sınırlı değil, ama bu kadarla sınırlı gibi hissettiriyor bazen.

Kulağımda Nova Norda-Pelin şarkısı… Depresif ruh halimi yatıştırmak için nihayet müziğe yönelebildim.

Dün benim için blog açmanın verdiği heyecanla biraz uykusuz, biraz uykulu bir gün oldu esasen. Onun dışında genellikle odamda zaman geçiriyorum. Karamel Bey dün yine nöbetçiydi. O yanımda yokken onun varlığını çok özlüyorum. Özlemenin, tebessüm ettiren huzurlu tarafını, hayatımda hiç bu kadar sevinçle karşıladığım bir dönem olmamıştı sanırım. 50 bin kişinin hayatını dakikalar içinde kaybettiği bir afetten, sevdiklerime maddiyat harici zarar gelmemiş olmasına şükretmek çok vicdansız hissettiriyor bana. Yine de sevdiklerimin uyanamadığı bir dünyaya uyanmak istemezdim. Bu benim için hiç katlanılabilir gelmiyor. Bir gün olacaksa bile o günün 6 şubat olmamış olması tek tesellim.

Tanımadığım herkesin varlığını bile o kadar çok özledim ki. Ailemin doğduğu şehir Maraş, benim doğduğum şehir Hatay’ın tedirgin, mutsuz, anlamsız sessizlik sesi içimi halen ürpertiyor.

“Bir an delirmedim de belki karardım”

Geriye kalmış olmak mı daha iyidir bu durumda deseler, sanırım cevabım “hayır”. İnsanlık, tarihinin birçok döneminde doğa tarafından sınanmış, bu bana katlanılabilir gelirken, insanlar tarafından sınanmak çok ağırıma gidiyor. Bu yüzden cevabım HAYIR. Geriye kalmış olmak, artık yalnızca geriye kalan herkese yardım etmek ve destek olmaktan öteye gidemiyor. Umursamaz, görmezden gelerek yaşamak imkansız.

Tuzla buz olanlar duvarlar gibi durabilir ama değildi. Bize dair her şey tuzla buz oldu. Anılarını anlatırken bahsettiğin “arçelik durağı” şuan tanınmaz halde. Bu konuda çok ciddiyim. Maraş’ın merkezinde olduğunuzu anlamanızın tek yolu belediyenin yerine göre varsayımda bulunmak. Yine de bu kadar küçük müymüş o mesafe diye düşünmeden edemiyorum ve durağın yerini tam tespitte halen zorlanıyorum. Bunu görerek yaşamak da ayrı bir dert şüphesiz. Yine de görmeden yaşamak kadar ürpertmiyor içimi.

TPD VE Novarge işbirliğinde düzenlenen bu eğitimin tanıtım postuna denk geldim az önce. Hemen not düşeyim yeni adımımı. Tecrübelerimi de en kısa zamanda tamamlayıp yazarım umarım. Eminim, iyi gelecek.

• 9 nisan 2023 : Türkiye Ekonomisi
  Avrupa Birliği ve Türkiye İlişkileri
  İktisadi Büyüme
• 11 nisan 2023 : Doğal Afetler ve Afet Yönetimi
• 14 nisan 2023: Yanma ve Yangın
• 15 nisan 2023: Olay Yönetim Sistemi
  Uluslararası İktisat Politikası
  Ekonometrinin Temelleri
• 16 nisan 2023:Afetlerde Risk ve Kriz Yönetimi
  Doğal Kaynaklar ve Çevre Ekonomisi
  Ekonominin Güncel Sorunları
• 17 nisan 2023:Ekip Çalışması ve Liderlik
  
  
  
  Atatürk Üniversitesi, Acil durum ve afet yönetimi, 4.Dönem
  Anadolu Üniversitesi, İktisat, 6.-8. Dönem
  vize sınav takvimi.

Önceki 3 gün annemlerdeydik. Evde bazı şeyler yolunda gitmiyor. Depremin üzerinden 2 aydan fazla geçti. Ve ben sanki herkese borcum var gibi, bir an düşürmemek için gardımı kendimi paramparça etmeyi aldım yine göze.

Önceki günlerin hatta belki de ayların hikayesi ağır hasar aldı. O süreci minimal düzeyde kaydetme fırsatlarım oldu teknolojik ajandalara. Son bir ayımızda eşimin ailesinin evinde kalıyoruz. Zaman zaman kaçıp gitmek hissi düşüyor ikimizin de gözpınarlarına. Görüyoruz. Yine de sonraki sayfaya geçmeye mecbur kalıyoruz. Hayat işte. Akıyor öyle ya da böyle. Yine de cesaret ettikçe not almak gibi niyetlerim var buraya tespiti ağır, duygusu yıkık hikayeleri. Bilemiyorum, bir gün gelir mi o cesaret bana?

Ben yine de bu seneye girerken kendime verdiğim sözü tutmaya yeni bir adım attım dün. Uzun yıllardır içimden gelen blog yazma isteği -aslında herhangi bir şey yazma isteği- dün perçinlendi. Yine aynı yere gelecek konu. Ama insan dip denilen yeri görünce yaşam okyanusuna korkusuz atlamaya başlıyor. Bu süreç nasıl gelişir diye çok plan yapan ben, pat diye alelade açıverdim bu blogu. Çok eleştiririm kendimi. Çok düzeltirim her dağınıklığımı. Bu sene kendime verdiğim sözlerden biri de bu aslında. Olduğu gibi doğalında kaydetmek istiyorum hislerimi. Zor kısmı da bu ya. Yine de başlangıç iki ay beş gün boyunca video olarak başladığım bu yolculuk nihayetinde yazıya dökülmeye meyillendi.

Aslında, benim anlatmaya ihtiyacım var. Başım ağrıyor, uyuyamıyorum, dertleşmeyince. O yüzden ne var ne yoksa döküp, temizleme isteği düşmüyor yakamdan. Ertesi güne duygusuz başlamak, yine de umutlu olmak arzusu çeliyor fikrimi. Dökeceğim.

Sevgilim bana benden daha çok inanıyor. Şuanda kasvetli görünen bu satırlar, bir zaman sonra nice umutları doğurduğumuz zamanların gebelik sürecine dönüşüyor. O yüzden ben de sevgilime inanıyorum. Güzel olmasa da hiçbir şey, güzel bakmayı hiç bırakmayacağım o ilk gün bugün Sevgilim…